• Aktualności

        • Informacja o sposobach organizowania wsparcia i pomocy dzieciom.

           

           

          Wsparcie rówieśnicze - PLIK DO POBRANIA

          Strona do wglądu!

          --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

          Dziecięcy Telefon Zaufania

          Dręczą Cię w szkole, biją na podwórku, boisz się wychodzić z domu? Stałeś się celem ataku w internecie, jest hejt na Ciebie, ktoś wpuścił do sieci Twoje kompromitujące zdjęcie? Zostałeś sam, pogubiłeś się w życiu, straciłeś przyjaciela, nie masz z kim pogadać?

          Nie jesteś sam! Zadzwoń pod numer 800 12 12 12. To telefon zaufania Rzecznika Praw Dziecka. Możesz też napisać do ekspertów na czacie, który znajdziesz na stronie Rzecznika: www.brpd.gov.pl

          Czekają tam na Ciebie ludzie, którzy Ci pomogą. Za darmo. Nie musisz się przedstawiasz ani mówić, skąd dzwonisz. Możesz pozostać całkowicie anonimowy. Nikt się nie dowie o tej rozmowie, ani rodzice, ani szkoła, ani znajomi. Eksperci z Telefonu Zaufania pomogą Ci rozwiązać Twój problem, wyjaśnią, co robić, jak się zachować, gdzie znaleźć konkretne wsparcie.

          Nie czekaj, nie trać czasu, pomóż sobie – zadzwoń 800 12 12 12.

          Pod numer interwencyjny mogą też dzwonić osoby dorosłe, aby zgłosić problemy dzieci lub rażące zaniedbania względem nich.

          Uwaga! Telefon i czat internetowy są czynne przez całą dobę, siedem dni w tygodniu.

          Do dziecięcego telefonu zaufania najczęściej zgłaszane są sprawy dotyczące przemocy, problemów emocjonalnych, w relacjach rówieśniczych, szkolnych i rodzinnych oraz wynikających z okresu dorastania. Zespół Dziecięcego Telefonu Zaufania prowadzi także edukację upowszechniającą prawa dziecka poprzez spotkania oraz zajęcia edukacyjne.

          Umiejscowienie Dziecięcego Telefonu Zaufania w strukturach Biura Rzecznika Praw Dziecka umożliwia jego konsultantom możliwość  zajmowania się problemem, monitorowanie sytuacji oraz organizowanie dalszej pomocy  w oparciu o współpracę z wieloma instytucjami.

          W dni powszednie w godzinach 9-14 dyżurują także następujący specjaliści: 

          Poniedziałek – ekspert z zakresu spraw socjalnych:
          – świadczeń (500 plus, 300 plus, zasiłek i dodatki do zasiłku rodzinnego, pielęgnacyjne itp.);
          – udzielania pomocy społecznej;
          – spraw socjalnych dzieci wychowywanych w różnych formach opieki zastępczej, w czasie sprawowania opieki i po jej ustaniu;
          – działalności domów pomocy społecznej dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie;
          – działalności zakładów opiekuńczo-leczniczych dla dzieci;
          – świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa;
          – warunków pracy małoletnich;
          – spraw mieszkaniowych, lokali zastępczych, socjalnych, eksmisji;
          – działania domów dla matek z małymi dzieci i kobiet w ciąży;
          – funkcjonowania funduszu alimentacyjnego;
          – spraw związanych z niepełnosprawnością nieletnich, rehabilitacją, ochroną zdrowia niepełnosprawnych.

          Wtorek – ekspert z zakresu ochrony zdrowia:
          – dostępności do świadczeń zdrowotnych;
          – praw pacjenta małoletniego;
          – środków prawnych przysługujących pacjentom oraz ich przedstawicielom ustawowym /opiekunom w realizacji ich praw.

          Środa – ekspert z zakresu prawa rodzinnego i postępowania w sprawach nieletnich oraz prawa i postępowania karnego dotyczącego małoletnich.

          Czwartek – ekspert z zakresu edukacji i wychowania:
          –  pomocy psychologiczno-pedagogicznej realizowanej w przedszkolach, szkołach i placówkach;
          – przemocy rówieśniczej;
          – spraw związanych z ocenianiem, klasyfikowaniem i promowaniem uczniów;
          – indywidualnego nauczania;
          – dowożenia uczniów niepełnosprawnych, jak również innych spraw związanych z organizacją transportu dzieci do szkół;
          – współpracy szkoły z rodzicami;
          – reorganizacji szkół, likwidacji czy łączenia oddziałów;
          – bezpiecznych i higienicznych warunków nauki oraz wychowania.

          Piątek – ekspert z zakresu prawa rodzinnego i postępowania w sprawach nieletnich oraz prawa i postępowania karnego dotyczącego małoletnich.

          Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka swoją działalność rozpoczął 20 listopada 2008 roku. Telekomunikacja Polska (obecnie Orange) jako operator telekomunikacyjny i firma zaangażowana społecznie w pomoc dzieciom zdecydowała się wspomóc Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka. Dzięki tej współpracy wszyscy dzwoniący pod numer telefonu zaufania nie ponoszą żadnych kosztów. Numer 800 12 12 12 jest udostępniony na zasadach niekomercyjnych. Czat nie wymaga logowania i nie trzeba instalować żadnej aplikacji.

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           

           


          Dzieci w wirtualnej sieci.

          Drodzy Rodzice,
          Fundacja Edukacji Zdrowotnej i Psychoterapii we współpracy z Fundacją
          Instytutu Wiedzy o Rodzinie i Społeczeństwie przygotowała dla Państwa
          broszurę pt. „Dzieci w wirtualnej sieci. Jak chronić dziecko przed
          zagrożeniami cyfrowego świata?”.

          Dynamiczny rozwój mediów elektronicznych powoduje, że dostęp do nich
          dzieci i młodzieży staje się coraz łatwiejszy. Młodzi ludzie poświęcają
          wiele czasu sprawom sieci, komunikowania się za pomocą portali
          społecznościowych czy na korzystanie z różnego typu gier online – stąd
          zaniepokojenie nadmierną liczbą godzin spędzaną w świecie wirtualnym
          przez uczniów. Jest to problem coraz bardziej powszechny, dostrzegany
          również przez nauczycieli i pedagogów.
          Poniżej zamieszczamy treść broszury i zachęcamy Państwa do zapoznania się
          z nią. 

          Dzieci w wirtualnej sieci - broszura.

          Pozdrawiam

          Kazimiera Rojda

           

           

          Poradnik dla Rodziców
          Jak wspierać dziecko w powrocie do szkoły po dłuższym pobycie w domu?

          Mini_poradnik_dla_Rodzicow-_Jak_wspierac_dzieci_w_powrocie_do_szkoly.docx

           

          Pomoc specjalistyczna

          Wykaz ośrodków środowiskowej opieki psychologicznej i psychoterapeutycznej dla dzieci i młodzieży dla województwa dolnośląskiego.

          lista_osrodkow_srodowiskowej_opieki_psychologicznej_i_psychoterapeutycznej_dla_dzieci_i_mlodziez.pdf

           

          Wsparcie psychologiczno-pedagogiczne realizowane jest także przez Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną w Górze.

          Adres: plac Bolesława Chrobrego 27, 56-200 Góra

          Telefon65 543 33 64

          „SZUKANIE POMOCY JEST OZNAKĄ SIŁY, NIE SŁABOŚCI”

           

          Cyberprzemoc – informacje dla rodziców

           

          Jak uchronić dzieci przed niepożądanymi treściami? Jak ustrzec je przed zagrożeniami w sieci? Przemoc, której dzieci doświadczają w internecie jest w dużej mierze przedłużeniem konfliktów przeniesionych ze środowiska rówieśniczego.

          Cyberprzemoc to zjawisko, które najczęściej dzieje się poza wiedzą rodziców. Może ono dotknąć każdego, zarówno najzdolniejszego ucznia, jak i tego, który na lekcjach radzi sobie nieco gorzej. Określana jest jako współczesny rodzaj przemocy rówieśniczej. Najczęściej kojarzona jest z agresją słowną, ale może przyjmować także bardziej nieoczywiste formy.

          Co to jest cyberprzemoc?

          Według definicji, cyberprzemoc to seria agresywnych zachowań, celowo i regularnie skierowanych przeciwko bezbronnej osobie. Jak wymienia prof. Jacek Pyżalski, takie zachowania są regularne, wymierzone w słabszych, intencjonalne.

          Cyberprzemoc ma najczęściej formę słowną – pojawia się np. w komentarzach, na memach czy nagraniach wideo. Może też być bardziej zawoalowana: polegać na wykluczeniu z grupy, manipulowaniu czy nienawiązywaniu relacji.

          Cyberprzemoc jest inną formą przemocy rówieśniczej (bullying), czyli czegoś, co było znane od pokoleń. Jednak kilka cech powoduje, że w sieci potencjalni agresorzy są bardziej aktywni:

          • są przekonani o anonimowości, działają z ukrycia;
          • mogą spreparować nienawistną treść „na spokojnie”, bez potrzeby reagowania na bieżąco, jak jest np. w przypadku rozmowy osobistej czy wideo;
          • mogą działać w dowolnym czasie, a ofiara nie ma możliwości ucieczki, jak jest w przypadku osobistych kontaktów – jej profil cały czas jest dostępny w sieci.

          To powoduje, że skala problemu jest większa niż przed erą cyfrową.

          Jakie są formy cyberprzemocy?

          Najpopularniejsze z nich to:

          • Rozsyłanie kompromitujących materiałów
          • Włamania na konta pocztowe i konta komunikatorów w celu rozsyłania kompromitujących wiadomości
          • Dalsze rozsyłanie otrzymanych danych i wiadomości jako zapisu rozmowy czy kopii e-maila
          • Tworzenie kompromitujących i ośmieszających stron internetowych
          • Podszywanie się pod inne osoby
          • Wykluczanie z internetowych społeczności
          • Publikowanie poniżających, często wulgarnych komentarzy i postów
          • Flood, czyli przesyłanie wielkiej liczby wiadomości lub komentarzy które blokują skrzynkę odbiorcy
          • Seksting - specyficzna forma cyberprzemocy wiąże się z sekstingiem. Jest to przesyłanie sobie nagich lub półnagich zdjęć. Popularne szczególnie wśród nastolatków, na etapie pierwszego zakochania. Ponad połowa nastolatków deklaruje, że materiały tego typu są wymieniane wśród ich znajomych. W pewnych sytuacjach takie zdjęcia mogą zostać zapisane, wykorzystane do szantażu czy opublikowane bez wiedzy i zgody osoby, która wysłała zdjęcia. To bardzo poważna forma internetowej przemocy, która może prowadzić do katastrofalnych skutków: począwszy od zniszczonej reputacji, przez choroby psychiczne aż po próby samobójcze
          • Hejt - polega na umieszczeniu nienawistnego komentarza, obrazka, filmu czy udostępnieniu takiej treści. Hejtu i negatywnych komentarzy jest w sieci tak wiele, że czasem może się wydawać, że tworzy go większość osób korzystających z sieci.

          Jak przeciwdziałać cyberprzemocy?

          Nie ma technicznych form ochrony przed cyberprzemocą, która może spotkać Twoje dziecko lub Ciebie w dowolnym miejscu w sieci. Dlatego przede wszystkim należy jej przeciwdziałać.

          Jeśli Twoje dziecko zaczyna dopiero przygodę z internetem, spróbuj uświadomić mu, że istnieje w nim problem agresji i uwrażliwiaj na innych ludzi – którzy wymagają szacunku w sieci tak samo, jak w kontaktach osobistych.

          Zapoznaj dziecko z zasadami netykiety. Jeśli korzysta już z sieci, porozmawiaj z nim o ewentualnych doświadczeniach cyberprzemocy. Może zna takie sytuacje z grupy znajomych, może napotkało je w sieci, a może samo jest sprawcą takiego ataku?

          O czym warto pamiętać?

          1. Nawet pozornie niewinny żart może być rodzajem cyberprzemocy. Uważajmy na to, co piszemy.
          2. Na niektóre formy cyberprzemocy grozi odpowiedzialność karna.
          3. Na przemoc nie wolno odpowiadać tym samym. Jeśli czujesz, że sprawa Cię przerasta, skontaktuj się ze specjalistami lub odpowiednimi służbami.
          4. Pamiętaj, że w serwisach społecznościowych wszelkie przejawy cyberprzemocy można zgłosić do administratorów (zgłoś nadużycie).
          5. Gdy padasz ofiarą cyberprzemocy, zachowaj dowód: zrób zrzut ekranu, zachowaj SMS-y lub wiadomości.
          6. Jako świadek cyberprzemocy – reaguj i sprzeciwiaj się.

           

          Co zrobić, gdy Twoje dziecko doświadczy cyberprzemocy?

          1. Udziel mu osobistego wsparcia, porozmawiaj, zapewnij dużo uwagi.
          2. Zabezpiecz wszystkie dowody cyberprzemocy.
          3. Zwróć się do administratora serwisu/strony z prośbą o usunięcie nienawistnych treści i zablokowanie osoby atakującej. Większość serwisów oferuje specjalny formularz.
          4. Jeśli możesz porozmawiać ze sprawcą lub jego rodzicami, żądaj od niego zakończenia przemocy i usunięcia z sieci wszystkich jej śladów.
          5. Poinformuj o tej sytuacji szkołę, wychowawcę i współpracujcie.
          6. Jeśli popełniono przestępstwo, poinformuj o nim policję.
          7. Jeśli masz pytania, dzwoń pod numer 800 100 100 – to telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa w sieci.
          8. Powiedz swojemu dziecku o telefonie zaufania dla dzieci i młodzieży 116 111.

           

          Należy pamiętać, że:

          • W przypadku cyberprzemocy w stosunku do dzieci, czyli osób poniżej 18 roku życia, wszystkie działania prawne realizują rodzice lub opiekunowie prawni. Nie jest możliwe dochodzenie odpowiedzialności prawnej dziecka pokrzywdzonego cyberprzemocą bez współpracy z rodzicami.
          • Niezależnie od formy cyberprzemocy, jeżeli podejrzewamy, że sprawcą cyberprzemocy jest osoba poniżej 17 roku życia, działania w sprawie realizuje sąd rodzinny i nieletnich, właściwy ze względu na miejsce pobytu ewentualnego sprawcy cyberprzemocy. Tam należy złożyć informację o doświadczanej przez dziecko cyberprzemocy.
          • Jeżeli zgłosimy przestępstwo, a policja i prokuratura rozpoczną postępowanie, dziecko jako pokrzywdzony jest jednocześnie świadkiem przestępstwa i w związku z tym będzie przesłuchiwane.
          • W polskim prawie istnieje obowiązek zawiadomienia o przestępstwie. Każdy, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję. Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub policję (art. 304 § 1 i 2 k.p.k.). W przypadku cyberprzemocy przestępstwami ściganymi z urzędu są: włamania, groźby: karalna i bezprawna. Jeżeli posiada się wiedzę o tych przestępstwach, należy zawiadomić policję lub prokuraturę.

           

          Więcej informacji o bezpiecznym korzystaniu z sieci można znaleźć w poniższym poradniku skierowanym do rodziców:

          https://akademia.nask.pl/publikacje/Poradnik_cyberprzemoc_www.pdf

           

           

           

          Cyberprzemoc

          Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe

          Ulotka dla uczniów

           

          Szanowna Uczennico, Szanowny Uczniu!

          Zastraszanie, wyzywanie, oczernianie, nękanie, rozsyłanie obraźliwych, ośmieszających tekstów, zdjęć i filmów z wykorzystaniem telefonów komórkowych i Internetu może przytrafić się każdemu -– twoim przyjaciołom, znajomych i bliskim, również TOBIE. Nie przykładaj do tego ręki! Traktuj innych użytkowników portali społecznościowych, blogów, czatów, grup dyskusyjnych tak, jak byś chciał/a, żeby inni traktowali CIEBIE.

          Dlatego:

          • Bądź bardzo ostrożny. Nie podawaj numeru swojego telefonu komórkowego, adresu e-mail, hasła ani loginu każdemu, kto cię o to poprosi.
          • Nie publikuj swoich danych osobowych i prywatnych informacji w sieci.
          • Uważnie kontroluj, jakie treści własnego autorstwa oraz zdjęcia i filmy ze swoim udziałem wysyłasz innym osobom SMS-em, MMS-em lub publikujesz w Internecie.

          Chroń swoją prywatność, bo możesz się narazić na to, że ktoś,

          kto ma wobec Ciebie złe intencje, wykorzysta to i skrzywdzi cię.

          • Nie dokuczaj innym. Nie zamieszczaj żadnych materiałów, które mogą sprawić komuś przykrość, obrazić, ośmieszyć lub ubliżyć – nawet wtedy, gdy ten ktoś nie zawsze jest w porządku wobec ciebie albo niezbyt go lubisz.
          • Nie odpowiadaj na zaczepki w sieci. Nie daj się sprowokować do agresywnego odwetu.
          • Nie komentuj w przykry sposób cudzych wypowiedzi, wyglądu ani zachowań – nawet jeśli ci się nie podobają.
          • Nie przesyłaj dalej materiałów, które sam/a otrzymałeś/aś, a które mogą kogoś skrzywdzić, ubliżyć mu.

          Po prostu, nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe!

          • Nie bądź obojętny. Jeśli dowiesz się, że ktoś w twoim otoczeniu doznał cyberprzemocy, stał się przedmiotem drwin, obelg lub innych krzywdzących go zachowań, zgłoś to komuś dorosłemu: rodzicowi, wychowawcy, pedagogowi szkolnemu lub innej osobie, której ufasz.
          • Jeśli nie masz takiej możliwości, zaproponuj tej osobie kontakt mailowy z konsultantami: helpline@helpline.org.pl lub telefoniczny: 0 800 100 100.

          Osoba skrzywdzona w sieci potrzebuje szybkiej pomocy!

          Pamiętaj! TY też możesz znaleźć się w podobnej sytuacji!

           

           

           

           

           

          Drodzy Rodzice i Opiekunowie Prawni Uczniów.  6.05.202 r.

           

          Czym jest koronawirus i czym grozi spotkanie z nim? Dlaczego nie ma szkoły? Jak rozmawiać z dzieckiem na tak trudne tematy? Podpowiedzi przynosi książeczka opracowana przez kolumbijską psycholog Manuelę Molinę Cruz, która jest autorką krótkiego ilustrowanego opowiadania o koronawirusie.

          Sytuacja jest trudna i zmienia się dynamicznie. Z dnia na dzień pojawiają się nowe doniesienia na temat rozprzestrzeniania się wirusa. Jak rozmawiać o tym z dzieckiem? Dzieci są szalenie spostrzegawcze. Zauważają więcej niż nam, dorosłym, się wydaje. Szybko wyczuwają i łatwo przejmują nasze emocje. Dlatego tak ważna jest szczera rozmowa z dzieckiem na temat tego, co się dzieje wokół nas. Trudne tematy należy podejmować. Dzięki rozmowie i tłumaczeniu dziecięcy strach przed nieznanym może się zmniejszyć i zostać oswojony. Historyjka o wirusie jest wspaniałą pomocą dla rodziców.

          poradnik-koronawirus.pdf

           

          Pozdrawiamy i życzymy zdrowia.

          Pedagog szkolny: Violetta Bartkowiak i Kazimiera Rojda

          Psycholog szkolny: Natalia Fortecka

           

          DOMOWE  ZADANIA ROZWOJOWE 28.04.2020 r.

           

          Dzień dobry.

          Przesyłamy Wam zadanie dotyczące radzenia sobie z emocjami oraz poznania samego siebie. W tym nietypowym czasie, gdy jest Wam smutno możecie dodać sobie pozytywnej energii wykonując poniższe zadanie.

           

           Mapa dobrej energii

          Weź kartkę A4 i kredki lub mazaki. W każdym rogu kartki zapisz jedno wyrażenie (każde w innym kolorze): „Skrzydeł dodaje mi...”; „Moje ulubione przedmioty szkolne to...”; „W wolnym czasie lubię...”; „Moje ostatnie sukcesy to...”. Następnie dopisz do każdego wyrażenia różne odpowiedzi lub narysuj je. Będzie to Twoja prywatna mapa, dodająca dobrej energii. Zachowaj ją i wracaj do niej od czasu do czasu.

           

           

           

                                                      Pozdrawiamy

                                                     Pedagog szkolny: Violetta Bartkowiak, Kazimiera Rojda

                                                     Psycholog szkolny: Natalia Fortecka

                                                                                                                       

           

          Informacja dla rodziców 28.04.2020 r.

          Jak wspierać dzieci w okresie epidemii koronawirusa?                         

           

          Drodzy Państwo, każdy z nas w inny sposób zmaga się z obecną sytuacją wywołaną epidemią koronawirusa. Niepewność, ograniczenie kontaktów, izolacja – to wszystko powoduje, że odczuwamy niepokój, lęk i złość. Emocje te przeżywają również nasze dzieci bez względu na wiek. O czym trzeba pamiętać w obecnych okolicznościach:

          1. Istotne jest stworzenie dziecku możliwości zadawania pytań. Niewskazane jest jednak poruszanie trudnego tematu, jeśli dziecko nie wykazuje do tego gotowości.
          2. Ważne, aby udzielane przez rodziców informacje były prawdziwe, z wiarygodnych źródeł, obalały plotki i mity, jakie docierają do dzieci.
          3. Forma oraz treść przekazywanych informacji powinna być dostosowana do wieku, potrzeb i możliwości poznawczych dziecka.
          4. Dzieci mogą troszczyć się zarówno o siebie, jak i o krewnych i przyjaciół. Trzeba więc uświadomić im, że osoby chorujące na koronowirusa uzyskują niezbędne, fachowe wsparcie.
          5. Niektóre dzieci nie będą wykazywały zainteresowania bieżącymi wydarzeniami, podtrzymując swoje codzienne aktywności. Warto im na to pozwolić, z uwzględnieniem   wskazań  prozdrowotnych   i  profilaktycznych.
          6. Warto dbać o to, by nie przenosić na relacje z dzieckiem własnych lęków i obaw, także zniecierpliwienia i rozdrażnienia zaistniałą sytuacja.

          Jeśli potrzebujecie Państwo pomocy lub wsparcia w sprawach swojego dziecka zapraszamy do e-współpracy poprzez:

          - dziennik elektroniczny,

          - konto Google-platformę Gmail

                                  Pedagog – Violetta Bartkowiak - bartkowiak.violetta@sp1gora.edu.pl

                                  Pedagog – Kazimiera Rojda - rojda.kazimiera@sp1gora.edu.pl

                                  Psycholog – Natalia Fortecka -  fortecka.natalia@sp1gora.edu.pl

           

           

           

          Drodzy Uczniowie i Uczennice,

          Poniżej przesyłamy  Wam wskazówki, jak najskuteczniej wykorzystać ten nietypowy czas.

           

           

          Utrzymaj szkolny tryb dnia:

           

          1. Wstawaj o tej samej porze.
          2. Zachowaj  poranną  rutynę  -  pamiętaj  o  higienie  i  śniadaniu.  Nie  chodź  cały  dzień   w piżamie.
          3. Przed  rozpoczęciem  nauki  wyjdź  do  ogródka,  z  psem,  na  balkon  albo  otwórz  okno  i pooddychaj świeżym powietrzem to rozbudzi Twoje ciało, będzie imitowało wyjście do szkoły i wzmocni Twoją odporność.
          4. O określonej porze zacznij pracę zadaną przez nauczycieli.
          5. W czasie nauki rób sobie krótkie ruchowe przerwy. W szkole wychodziliście na korytarz, boisko szkolne. Rozciąganie się, wstanie z miejsca, spacer po mieszkaniu będzie regenerowało umysł.
          6. W  czasie przerw unikaj oglądania youtuba, seriali, grania w gry. To świetna okazja do ćwiczenia samodyscypliny.
          7. Zaplanuj sobie czas popołudniowy. Pamiętaj, że rodzice nadal będą pracować, nawet jeśli fizycznie będą w domu i nie mogą spędzać z Tobą czasu, kiedy ty masz już wolne.
          8. Utrzymuj kontakty towarzyskie TYLKO online. Wykorzystaj po południu czas do dzielenia się ONLINE swoimi pomysłami jak kreatywnie spędzać czas wolny.
          9. Ustal z rodzicami czas po południu, w którym będziecie mogli razem się pobawić, porozmawiać, wspólnie wykonywać jakieś czynności, itp.
          10. Zapytaj rodziców, jak w czasie szkoły online możesz pomóc im w domowych obowiązkach. To świetna okazja, by nauczyć się gotować, prać, prasować. Zachęcam do organizowania przez przewodniczących klas konkursy online na np. zrobiony obiad rodzinny itp. Bądźcie tu kreatywni :)
          11. Ustal sobie limit grania w gry komputerowe i oglądania seriali. Będziesz mieć i tak dodatkowo więcej czasu na komputerze niż zwykle. Nie chcielibyśmy chyba wrócić do szkoły pełnej zombie komputerowych!
          12. 1,5 godziny przed snem wyłącz elektronikę. Zaniedbując to narażasz się na problemy ze snem.
          13. Przed pójściem spać podsumuj to, co udało  Ci się wykonać danego  dnia. Doceń siebie!   i wyciągnij wnioski na następny dzień - czego chcesz robić więcej, czego mniej.
          14. Uspokój umysł. Wieczór to dobry moment do treningu umysłu. Naucz swój umysł, jak ma zatrzymywać pracę i wchodzić w stan relaksu. Wystarczy, byś przez 5-10 minut w pozycji siedzącej odliczał/a oddechy. Kiedy skoncentrujesz uwagę na oddechach, zbędne myśli zaczną się wyciszać.
          15. Dbaj o sen. śpij minimum 8 godzin. To wzmacnia odporność fizyczną i psychiczną.

           

          A w czasie przerwy od nauki wyjrzyj przez okno i sprawdź, czy widać ptaki. Może je słyszysz?

          U mnie zwykle lata dużo jaskółek. Dziś ich nie ma. Ale to że ich nie widać, nie znaczy, że ich nie ma. To tak, jak z koronawirusem!

          Tu taka ściągawka z głosów ptaków.

           Może uda Ci się narysować to, co niewidoczne :) https://www. -ptakow.pl/

           

          A no i na sam koniec.. te okna. Wiesz, jak się myje okna?

          To wcale nie takie proste. U mnie zawsze zostają smugi.  I to jest ok, nie musi być idealnie.

           

          Byleby było widać ptaki :)

           

          Prosimy dbaj o siebie i przestrzegaj ograniczeń!

           

          Pozdrawiamy i życzymy zdrowia.

          Violetta Bartkowiak

          Kazimiera Rojda

          Natalia Fortecka

           

          Drodzy Rodzice i Opiekunowie Prawni Uczniów

           

          W związku z przejściem szkoły w tryb online zamieszczamy rekomendacje dotyczące zdrowia psychicznego.

          To nietypowa sytuacja dla Państwa i dzieci. Zachowanie spokoju będzie miało duży wpływ na odporność zarówno psychiczną jak i fizyczną. Oczywiście, różnimy się między sobą i różnią się też nasze dzieci. Są takie (i mam nadzieję, że jest ich większość), które w obecnej sytuacji czują pewne podekscytowanie, ciekawość, a nawet radość (no w końcu nie trzeba chodzić do szkoły i tyle nowych ciekawych rzeczy dzieje się wokół). Są jednak i takie, które z dużym niepokojem i lękiem stale sprawdzają portale informacyjne, dopytują dorosłych, poszukują informacji o zagrożeniu. Jeszcze inne, mówią: dość! - już nie mogą oglądać, słuchać, czytać   i rozmawiać na temat zagrożenia koronawirusem. Wszystkie, nawet te szczęśliwe, z różnym natężeniem i częstotliwością  odczuwają nieprzyjemne uczucia. Boją się.....Ten strach, zupełnie zrozumiały w obecnej sytuacji, wymaga zaopiekowania przez nas dorosłych!

           

          Tytuł: Zdrowie psychiczne w czasach szkoły online

           

          Udostępniamy  kilka ogólnych wskazówek profilaktyki zdrowia psychicznego

           

          1. OBSERWUJMY - siebie i nasze dzieci. Nie tylko pod kątem infekcji, ale i tego jak emocjonalnie radzimy sobie z otaczającą rzeczywistością. Jakie jest nasze dziecko? Jak reaguje na tę sytuację, jak reaguje na nas? Czy dopytuje? Czy unika rozmów? Czy sądzi, że musi nas chronić i robi dobrą minę do złej gry? Czy może (przynajmniej na razie) wygląda na to, że sytuacja go nie przeciążą? A jak my się zachowujemy? Czy epidemia, zagrożenie jest stale obecne w naszych rozmowach? Czy nieustannie sprawdzam wiadomości? Czy może unikam tematu i nie chcemy o tym rozmawiać? Jak nasza postawa działa na syna czy córkę?

           

          1. BĄDŹMY GOTOWI DO ROZMOWY - przygotujmy sobie zestaw 3-4 rzetelnych faktów, którym możemy się z naszym dzieckiem podzielić. Czasem trzeba będzie powtórzyć je wielokrotnie - dzieci lubią upewniać się, że nie ściemniamy i wiemy, co  mówimy.  Bądźmy gotowi na konfrontację z fakenewsami (Tato, a Marcin powiedział...). Nie warto jednak przekazywać dzieciom niesprawdzonych treści, niezliczonych supertajnych informacji, czy dramatycznych nowin (np. Jest kolejna ofiara!). Bądźmy w tych rozmowach spokojni, opanowani i rzeczowi.

          Jeśli sami jesteśmy kłębkiem nerwów i mimo szczerych chęci nie udaje się nam zachować spokoju, zastanówmy się, kto z naszego otoczenia mógłby taką rozmowę przeprowadzić? Może wujek ratownik, pielęgniarz, ciocia lekarka czy nauczycielka biologii? Ustalmy z nimi wcześniej, czego potrzebujemy i jak chcielibyśmy, aby taka rozmowa wyglądała. Fajnie jeśli jest to bliska dla naszego dziecka osoba, do której ma zaufanie,  którą   lubi.  

           

          1. MÓWMY SZCZERZE NIE WIEM - ile to będzie trwało?, czy wszyscy zachorujemy? Kto pierwszy umrze z naszej rodziny? Takie pytania mogą szokować, złościć. Po pierwsze, zachęcam do tego by cieszyć się, że dzieci  traktują  nas  jako  ważne  źródło  informacji,  mają do nas zaufanie. Czasem możemy ostudzić różne niepokoje, jednak na niektóre pytania nie znamy przecież odpowiedzi (nikt z nas nie wie, ile będzie trwała ta sytuacja). I o tej swojej niewiedzy warto szczerze mówić. Choć część rodziców/nauczycieli/opiekunów się tego obawia, ta szczerość buduje zaufanie!

           

          1. ROZMAWIAJMY JAK RADZIĆ SOBIE Z LĘKIEM - to bardzo ważna wiedza! Opowiedzmy dzieciom, co my  robimy,  żeby  trudne  myśli  nie  zapanowały  niepodzielnie w naszej głowie (czytanie książek, oglądanie komedii, gry). Pytajmy, co im pomaga? - dzieci są w tym bardzo kreatywne i mogą nas zaskoczyć super pomysłami z których i my możemy korzystać. Sprawdzimy też, czego potrzebują w tej sytuacji. Zastanówmy się, co możemy wspólnie robić, aby zachować dobry nastrój.  Umówmy się na jakiś  kod  -sygnał,  kiedy ktoś z członków rodziny poczuje, że ten smutek go dopada. Ustalmy, kiedy potrzebujemy samotności, a kiedy towarzystwa innych ludzi. Szczerze rozmawiajmy o tym, że i my dorośli przeżywamy trudne emocje ale znamy sposoby, aby z nimi sobie radzić! W tych rozmowach ważne jest zachęcanie do tropienia lęków niewypowiedzianych  -  czasem to co dzieci mają  w głowie jest duuużo straszniejsze od rzeczywistości! Kiedy taki lęk ujrzy światło dzienne, traci na swojej mocy no i można się nim zaopiekować(to trochę jak z koszmarami sennymi). Jeśli to jest możliwe, dajmy dziecku czas na płacz, złość i inne trudne emocje.

           

          1. WSKAZUJMY NA CZASOWOŚĆ PEWNYCH OGRANICZEŃ CZY ROZWIĄZAŃ

          - szczególnie dla nastolatków, obecna sytuacja może być bardzo trudna. Mogą mieć poczucie zamachu na ich podstawowe prawa i ograniczanie wolności. Rozmawiajmy z nimi o tym. Pokazujmy terminowość tych rozwiązań i to, czemu one mają służyć.

           

          1. BĄDŹMY ODPOWIEDZIALNI - ta sytuacja może być świetną lekcją empatii, wrażliwości i właśnie odpowiedzialności za wspólnotę: rodzinna, klasową sąsiedzką Nasze

          zachowania przecież przekładają się bezpośrednio na rozprzestrzenianie wirusa, a więc na życie i zdrowie innych ludzi. Rozmawiajmy o tym z naszymi dziećmi!

           

          1. NIE OSZUKUJMY - starajmy się być spokojni - nie panikujmy. Jednak kiedy rozmawiamy     o     rzeczach     trudnych,     ulegamy     emocjom     a      przyłapuje      nas na tym młody człowiek i zadaje pytanie, co się stało? To nie odpowiadajmy NIC! Takie ucinanie  rozmowy,   tworzenie   tajemnic,   jest   pożywką   do   karmienia   lęków. Ochłońmy i nawet jeśli nie od razu, wyjaśnimy dziecku, (czasem wystarczy ogólnie: np. ta stała obecność informacji o wirusie mnie złości, martwi czy niepokoi.) co się stało, czego było świadkiem.

           

           

          1. ZADBAJMY  O  POTRZEBY  DZIECI   -   tak  jak  my  potrzebujemy  porozmawiać   z bliskimi, koleżanką czy kolegą, nasze dzieci również tego kontaktu potrzebują! Zadbajmy

           

          o to! Rówieśnicy są strasznie ważni! Pamiętajmy o nowych technologiach - to dobry moment, żeby z nich również korzystać.

           

           

          1. UCZMY SIĘ RAZEM ZDROWYCH NAWYKÓW i bądźmy wzorem do naśladowania. Pokażmy i przećwiczmy, jak myć ręce, jak zasłaniać usta, jak dbać o wypoczynek, odpowiedni sen i dobry nastrój. Rozmawiajmy o tym co trudne, o potknięciach i zagrożeniach i co z nimi robić.

           

          1. ZADBAJMY O INNYCH - a może w tej trudnej sytuacji spróbujemy zająć się czymś użytecznym? Może razem z dzieckiem wesprzemy słabszych, którzy potrzebują naszej pomocy.

           

          UNIKAJMY:

          Słuchania własnych lęków! To nie są najlepsi doradcy! Pewnie nie da się tego zupełnie uniknąć, ale przynajmniej ważnych decyzji nie podejmujmy pod wpływem silnych emocji. One na ogół utrudniają nam dostęp do racjonalnego działania. We mgle emocjonalnej trudno bezpiecznie wylądować. Utożsamiania własnych emocji z emocjami syna czy córki. Dzieci są odrębnymi    istotami!    Mogą    się    wprawdzie     zachowywać     dokładnie     jak     my, ale powód tego zachowania czy emocja, która za tym stoi, może być już zupełnie inna ! (Np. płakać można nie tylko ze smutku, ale i z radości, wzruszenia czy alergii w końcu - a to cały czas ten sam płacz). Bądźmy więc wrażliwi na ich odrębność. Zmuszania dziecka do opowiadania o tym co czuje w tej trudnej sytuacji. To wprawdzie dla nas ważna wiedza, ale nie zawsze i nie dla każdego dostępna.  Jeśli dziecko stawia opór - nie zmuszamy! Przypominamy, że jesteśmy, że jesteśmy na tę rozmowę gotowi, ale czekamy na jego sygnał. Możemy też dopytać, czy jest coś, co ułatwiłoby taką rozmowę. Mówienia: Wszystko będzie OK. jeśli sami w to nie wierzymy! Sugerowania, co dziecko powinno czuć w podobnej sytuacji. Składania obietnic, których nie można dotrzymać.

           

          KIEDY NIEPOKOIĆ SIĘ O DZIECKO?

          Kiedy nasze dziecko: często przeżywa uczucie lęku, boi się rzeczy, które do tej pory nie budziły niepokoju, skarży się na ból głowy i dolegliwości ze strony żołądka, czasem przechodzące w rozwolnienie, wymioty, zawroty głowy i omdlenia, kołatania serca, nadmiernego pocenie lub inne objawy somatyczne, jest apatyczne, osowiałe, nie może zasnąć, ze snu budzą go koszmary, zgrzyta zębami, co może świadczyć o silnym napięciu mięśniowym w okolicach żuchwy, łatwo przechodzi w skrajne emocje - od śmiechu do płaczu,    łatwo    się    męczy,     nie     ma     apetytu     lub     ma     wzmożony     apetyt     jak nigdy wcześniej, a wymienione objawy nie zaczynają się zmniejszać, a wręcz nabierają na sile i wyraźnie utrudniają dziecku codzienne życie - Twoje dziecko i Ty potrzebujecie profesjonalnej pomocy psychologicznej.

           

          I na zakończenie, ku pokrzepieniu serc! Nawet najtrudniejsza sytuacja, może dodać  nam i naszym dzieciom skrzydeł. Dzieje się tak wtedy, kiedy będąc w trudnej sytuacji

           

          doświadczamy (MY I ONE) wsparcia od innych, kiedy mimo trudnych doświadczeń mamy wpływ na różne obszary własnego życia, nawet z pozoru błahe (to nadal ja decyduję, co zjem na śniadanie) i w końcu mam poczucie, że mimo trudności radze sobie z życiem! Silniejsi będziemy też wtedy, kiedy dbamy o innych!

           

           

          FAKTY O KORONAWIRUSIE:

           

          • Wiemy, że należy bezwzględnie myć ręce; zwłaszcza po dotknięciu innych osób oraz często dotykanych przedmiotów znajdujących się w miejscach publicznych.
          • Wiemy, że bezwzględnie nie należy dotykać nieumytymi dłońmi oczu, nosa i ust.
          • Wiemy, że należy bezwzględnie kichać i kaszleć w chusteczkę jednorazową (którą od razu wyrzucamy) lub w zgięcie łokciowe.
          • Wiemy, że należy bezwzględnie pozostać w domu, jeżeli czujemy się chorzy.
          • W przypadku wysokiej gorączki, kaszlu i trudności w oddychaniu należy natychmiast skontaktować się z infolinią 800-190-590
          • Warto unikać zgromadzeń i miejsc publicznych.
          • Warto ograniczyć teraz podróżowanie transportem publicznym.

           

           

           

           

          Pozdrawiamy i życzymy zdrowia.

          Violetta Bartkowiak

          Kazimiera Rojda

          Natalia Fortecka